[ENG below]
De laatste tijd ben ik me steeds meer aan het verdiepen in overleving. Daarmee heb ik het niet over ‘survival skills’ of materialen die je in een noodpakketje zou moeten hebben, maar over de psychologische en fysiologische kanten ervan. Wat zorgt ervoor dat sommige mensen overleven, terwijl anderen minder succesvolle keuzes met hun leven moeten bekopen? Hoe kunnen ogenschijnlijk rationeel-denkende mensen volledig irrationele keuzes maken die achteraf met geen mogelijkheid te verklaren zijn? Waarom overleeft iemand, terwijl er zoveel anderen doodgingen? Wat hebben overlevers uit verschillende culturen, tradities, eeuwen met elkaar gemeen? Waarom gebeuren er ongelukken, en wat maakt van iemand een overlever?
Het voelt als toeval, dat ik juist in deze tijd van crisis met dit onderwerp bezig ben. Dit toeval zorgt er echter voor dat ik dagelijks de gevolgen zie van stress op het menselijk handelen en denken. We zijn er niet helemaal bij. Een vertroebelde geest, als het aankomt op waarnemen, denken, voelen en besluiten.
Overleven doen we elke dag. Want alle ongelukken zijn hetzelfde. Niet alleen ongelukken in de natuur, maar ook de moeilijkheden en crises die zich voordoen in ons persoonlijke of professionele leven. Dezelfde principes die van iemand een overlever in de natuur maken, zijn van toepassing op welke stressvolle gebeurtenis dan ook. Oftewel, dezelfde gedachten- en gedragspatronen die ons sturen tijdens onze overleving in de natuur, zijn leidend in ons dagelijks bestaan. Ze veroorzaken (onnodig) lijden als de dingen niet verlopen zoals gewenst. Door groter, zichtbaarder consequentie, krijgen we in de natuur duidelijker en directer feedback op ons denken en handelen. Zo wordt helder wat helpend is, en vooral ook: wat niet.
Overleven in de natuur leert ons bescheiden zijn. Het leert ons comfortabel te zijn met het oncomfortabele. Het leert ons omgaan met pijn, met angst, met fouten. Het leert ons aanpassen op een veranderende omgeving, flexibel zijn met nieuwe omstandigheden. Volledige verantwoordelijkheid te nemen voor onszelf. Kleine successen te vieren. Een diep geloof te hebben in het leven. Dankbaar te zijn voor het feit dat we nog leven. Te lachen terwijl we de dood in de ogen kijken. Het leert ons om de realiteit te omarmen.
“We are a society of high achievers, but in the wilderness, such motivation can be deadly sometimes. Be content with being outdoors. If you can’t get to the summit, that’s just the icing.”
Deep survival. Who lives, who dies, and why. by Laurence Gonzales
Dit resoneert. We willen zoveel. We willen teveel. We zijn vergeten hoe het is om mee te bewegen en de controle los te laten. De verdieping in de geest van overleving, geeft veel helderheid in de processen die ik afgelopen jaren zelf doorlopen heb. En ik weet dat ik daarin niet de enige ben.
Ben je geïnteresseerd in dit onderwerp? Laat het me weten! Binnenkort lanceer ik een nieuw programma waarin de principes van overleven centraal zullen staan.
Image: Ala Kol, Kyrgyzstan, 2017
Survival
Lately I’ve been getting more and more into survival. I am not talking about “survival skills” or materials that you should have in your emergency package, but about the psychological and physiological aspects. What makes some people survivors, while others pay with their lives for less successful choices? How can smart, experienced people make completely irrational choices that cannot be explained afterwards? Why does someone survive when so many others died? What do survivors from different cultures, traditions, centuries have in common? Why do accidents happen, and what makes someone a survivor?
It feels like a coincidence that I am dealing with this topic at this time of crisis. However, this coincidence ensures that I see the consequences of stress on human behavior on a daily basis. We are not quite there. A dazed mind when it comes to perceiving, thinking, feeling and deciding.
Every day we are surviving. Because all accidents are the same. Not only accidents in nature, but also the difficulties and crises that arise in our personal or professional life. The same principles that make someone a survivor in nature apply to any stressful event. In other words, the same thought and behavioral patterns that guide us during our survival in nature are leading in our daily existence. They cause (unnecessary) suffering when things don’t go as desired. Through greater, more visible consequence being outdoors, we get clearer and more direct feedback on our thinking and actions when in nature. This way it becomes clear what is helpful, and above all: what is not.
Survival in nature teaches us to be humble. It teaches us to be comfortable with the uncomfortable. It teaches us to deal with pain, fear, mistakes. It teaches us to adapt to a changing environment, to be flexible with new circumstances. To take full responsibility for ourselves. To celebrate small successes. To have a deep faith in life. To be thankful for being alive. To laugh as we face death. It teaches us to embrace reality.
“We are a society of high achievers, but in the wilderness, such motivation can be deadly sometimes. Be content with being outdoors. If you can’t get to the summit, that’s just the icing.”
Deep survival. Who lives, who dies, and why. by Laurence Gonzales
This resonates. We want so much. We want too much. We have forgotten what it is like to move with ease and let go of control. Studying the survivors mind, has been giving me a lot of clarity in the processes that I have gone through myself in recent years. And I know I’m not alone in that.
Are you interested in this topic? Let me know! Soon I will launch a new program in which the principles of survival will be central.
[:nl]
Reacties door Femke