Mijn tenen doen steeds meer zeer als ik mijn schoenen aantrek. Mijn handen hebben schrammen en blaren. Maar nu kan het, dus we gaan gewoon door. Mijn ogen inspecteren de rotsen, mijn handen geleiden er overheen, op zoek naar houvast. Mijn schoenen, glad door het nog natte gras, glibberen een beetje bij de eerste stap. Ik sta, ik hang, ik heb mijn balans, op zoek naar een nieuw stukje grip. Mijn hart gaat tekeer op een fijne manier. Onder mij staat iemand met uitgestrekte armen om mij op te vangen indien nodig. Een stukje hoger, mijn lichaam tegen de rotsen aangedrukt. Geconcentreerd zoek ik mijn weg naar boven en opzij. Drie dagen geleden had ik dit nog nooit gedaan en nu wil ik niet meer anders. Het voelt goed om na twee maanden geen andere beweging te hebben gehad dan heel veel lopen, weer echte spierpijn te hebben. Nog beter is dat gevoel van euforie als het lukt en je bovenop die rots staat, of juist weer ongedeerd beneden. En het gevoel van spanning door de wetenschap dat het touw ontbreekt. Normaal gesproken vind ik het in de bouldergym al spannend om naar beneden te springen. Springen zal ik hier überhaupt maar niet proberen.
En dan nog die prachtige plekken. Vandaag vlakbij de stad, iets omhoog. Vanaf de traverse waaraan ik mij waag heb ik prachtig uitzicht over Huaraz. De lichten gaan aan beneden in de stad. Het is fijn hier zo aan het eind van de middag, tegen de schemering, met mijn nieuwe vrienden de tijd te besteden. Gisteren namen zij mij mee naar een plekje buiten Huaraz. Een soort hippiehuis verstopt tussen alleen maar groen, weides, heuvels, rotsen in de omgeving. Een paradijs voor boulderen. Eerst samen erop uit, daarna samen eten, wijn drinken, en door het donker weer terugstruinen naar Huaraz. Vanmiddag worden de inkopen gedaan, vanavond koken we, morgen lopen we en zetten we de tent op bij Laguna Churup. Wauw, ik kijk ernaar uit. Voorlopig ben ik hier nog niet weg, dat is zeker.
Het enige wat in aanraking is met de buitenlucht, is het stukje gezicht rond mijn ogen. Vier lagen kleding, wollen sokken, een muts en mijn slaapzak beschermen mij tegen de kou. Ik lig in een tent die op 4450 metros sobre el nivel del mar staat en als ik de rits ´s ochtends open doe kijk ik uit over Laguna Churup. Daarachter Montana Churup, 5440 meter, inclusief gletsjer.
Het kost aardig wat moeite om hierboven te komen. Gelukkig ben ik al bijna een week in Huaraz en ook in de rest van Peru en Bolivia aardig geacclimatiseerd. Deze week deed ik voor het eerst een hike op hoogte (de rest van mijn hikes tot nu toe waren zo tussen de 2000 en 3000 meter), van 3800 naar 4500 meter. En dat voel je. Vier van de dertien keerden halverwege met hoogteziekte terug, maar ik kon daarentegen genieten van het kraakheldere, blauwe gletsjermeer Laguna 69, talloze besneeuwde 6000ers en watervallen. Nu ik deze berg, richting Churup, opga met bepakking (ok, ik moet toegeven dat mijn gezelschap een twee keer zo zware tas had), ben ik helemaal blij dat ik een beetje gewend ben. We moeten onderweg behoorlijke klimmen maken en bovendien zijn we binnen 3,5 uur boven in plaats van met de beoogde, gemiddelde 4,5 a 5 uur vanaf Llupa. Dat heb je als je met een aspirante op stap bent, een berggids in opleiding, je wilt je toch niet laten kennen. Afzien! Achteraf maar goed ook: nog geen halve minuut nadat de tent staat komen hagelstenen als rotsblokken de lucht uit vallen. Zodra we een uur later de tent weer open durven te doen is de wereld om ons heen een stuk witter dan voorheen; het heeft zelfs gesneeuwd.
Het gezwoeg wordt beloond. Bibberend van de kou zie ik na ons avondsoepje de mooiste sterrenhemel die ik ook gezien heb. De donkere bergschimmen zien er haast angstaanjagend uit en zijn nauwelijks van de donkere hemel te onderscheiden. Als ik mijn best doe zie ik er van alles in. Het is het soort mooiheid waar je melancholisch van wordt. Het moment dat je zoiets moois ziet dat je mensen ineens heel erg gaat missen en dat je je beseft dat dit geluk niet eeuwig duurt.
De eerste uren erna slaap ik niet. Het is te koud, te koud om mij zelfs maar om te draaien, want dat moet het opwarmen weer opnieuw beginnen. Bovendien blijkt het drinken van ongepurificeerd water uit het gletsjermeer toch niet het meest briljante plan te zijn geweest; ik had net zo goed mijn avondmaaltijd kunnen overslaan, had bovendien veel gezeul gescheeld. Toch lukt het mij uiteindelijk om een aantal uren te slapen en vergeet ik de ongemakken van de rotsachtige ondergrond van onze tent snel genoeg als ik om 6:30 uur slaperig vanaf mijn steen het meer overkijk. De gletsjer die ik gisteren nauwelijks kon zien steekt nu af tegen een nagenoeg strakblauwe lucht. Na het ontbijt klimmen we nog wat naar boven en hebben we 360 graden uitzicht. Aan de ene kant het meer met de gletsjer, aan de andere kant de groene vallei met Huaraz en meer gletsjers. Mooier kan ik mij niet voorstellen.
Zo blijkt maar weer dat de beste dagen op de slechte volgen. Ik geniet intens na deze omslag. Anderhalve week geleden zeg ik mama gedag. Poeh, dat is omschakelen. Tijd voor nieuwe avonturen, maar ik moet wel weer even op gang komen. En dat lukt niet meteen al te best. Lima maakt mij gek dit keer. Het lijkt alsof ze hier nog nooit een toerist gezien hebben en ik krijg ongevraagde aandacht van iedereen. De paar uur die ik wacht op mijn bus naar Huaraz, nadat mama naar het vliegveld is vertrokken, drink ik verloren een koffie in een veel te luxe shoppingcenter, struin ik wat over straat; het is vooral wachten. In Huaraz beland ik om zes uur ´s ochtends in een ander hostel dan gewenst. En daar is niemand. Niet handig als je in een prachtig berggebied, op de Himalaya na het hoogste ter wereld, bent aangekomen met wilde plannen. Wilde plannen die niet alleen uit te voeren zijn.
Gelukkig red couchsurfing mij. De eerder genoemde aspirante Marco van Casa de Guias, een opleidingsinstituut voor berggidsen in Huaraz, nodigt mij uit om mee te gaan boulderen. Voor mijn klimavontuur besluit ik ook over mijn slome, eenzame humeur heen te stappen en naar een ander hostel te verhuizen. Het blijkt dat dit een wereld van verschil kan maken. Er zijn hier mensen, er is hier leven, er zijn hier meer wilde plannen. Ik word bijvoorbeeld gelijk gevraagd of ik interesse heb mee te gaan met een achtdaagse trekking. Klinkt heel erg aantrekkelijk, maar acht dagen met zes Israeliers, die niet bekend staan om het sociaal Engels praten voor niet-Hebreeuwssprekenden, lijkt mij toch wat minder. Een goed besluit blijkt ook wanneer ik die middag een goede klik heb met Marco, die dit weekend ook zin heeft om erop uit te gaan. En als niet, zijn er inmiddels alweer talloze andere opties en mensen om mij bij aan te sluiten. En ik kan kiezen, op ieder moment, wat ik wil en wat ik wel of niet doe. Ja, het leven alleen is weer leuk.
Maar de twee weken met mama zijn ook te gek. Ons autoavontuur vervolgd de dag na ons ´probleem´ de andere richting uit. In onze ontzettend smerige modderauto rijden we de Colca regio in, naar Chivay. We zien besneeuwde bergen, uitgestrekte vlaktes, woestijn, vicunas, heel veel llama´s, prachtig geklede mensen, lopen op onze slippers door de sneeuw, zien agriculturele terrassen. En om vijf uur ´s middags rijden we over Cruz del Condor, de plek waar de ´s ochtends vroeg moet zijn om eventuele condors te spotten. Maar wij moeten helemaal niks en krijgen zomaar aan het einde van de middag heel veel prachtigs te zien. We zien zeker drie, vier, vijf condors waarvan er twee ontzettend laag boven ons hoofd cirkelen, voor ons gevoel ter hoogte van een hoog plafond. Zo laag dat we, ondanks de wetenschap dat condors nooit op mensen afkomen, de auto invluchten. Het is zomaar voor te stellen, zo´n vogeltje met een spanwijdte van vier meter, dat ineens naar beneden duikt. Ik had laatst ruzie met een kraai op het leidseplein en daar laat ik het graag bij.
In Cusco storten we ons in het Machu Picchu Circus. Tickets kopen, geen tickets kopen, veel te dure treinen, één, twee, drie nachten. Gelukkig, het te dure, te toeristische en alles meer vergeten we snel genoeg als we eenmaal in die te dure trein zitten. Giga bergen aan weerszijden kunnen we zien door de dakramen van onze trein. Het landschap verandert. Steeds groener, steeds tropischer. We spotten een kolibrie. Het hoge berglandschap in combinatie met het regenwoud is ongelooflijk mooi. Jammer dat deze eftelingervaring na anderhalf uur al over is.
Zwoegend om 5:00 uur de volgende morgen, begrijp ik wat mensen bedoelen. Omringd door bergen die ik nog nauwelijks kan onderscheiden van de donkere hemel, de nevel ertussen, de regen die door de tropische, groene dekken sijpelt. Het is inderdaad magisch. De traptreden zijn hoog. Grote rotsblokken achter elkaar gestapeld leiden mij langs een steile weg omhoog. Dat hebben de Inka´s niet heel goed bedacht. Volgens mij loop ik liever een uur of twee stijl omhoog dan dat ik zo lang een trap oploop. Bovendien denk ik niet dat de Inka´s zulke lange benen hadden; hebben ze het zichzelf toch lastig gemaakt. Boven sluit ik mij aan bij de paar andere mensen die er zijn. Daar is de eerste bus al, de hekken zijn nog niet eens open. Paspoortcontrole, tickets scannen, ik mag mijn weg vervolgen. Magisch ja, dat is het. Ik kijk uit over de stad, de bergen. Het is nog stil, er hangt nog mist. Dit is waar de hele wereld over praat, dit is de Machu Picchu.
Terug in Cusco genieten we van een laatste marktmaaltijd. De eerste rang is vol met etende mensen, de tweede rang wordt voor gekookt. En doorschuiven als je klaar bent. Ceviche, sopa, Caldo de Gallina, api en vooral heel veel kip met rijst. En weer heb je de buik gevuld voor vier, vijf, zes soles (1 a 1,5 euro). Volgens mij kan mama de markt minstens zo goed waarderen als ik. Meer magisch zien we daarna in Paracas, terug aan de kust van Peru. We maken een boottocht naar de Islas Ballestas waar we zeeleeuwen, pelikanen, pinguïns, zeesterren en duizenden vogels zien, voor we langs de grote weg de bus naar Lima aanhouden.
Over de markt gesproken, ik ga erop aan. Er wordt vanavond stampot gegeten. Iemand een idee waar ik boerenkool kan krijgen, of andijvie? Misschien toch maar hutspot dan. Couchsurfen is leuk!
[:nl]
